Verder kijken dan je neus lang is

Ik las pas over een prachtig plan. "Een wijk gebaseerd op principes van nabuurschap en mantelzorg: de buurvrouw die meteen even de boodschappen meeneemt voor de oudere mevrouw op de hoek of de handige buurman die de fiets repareert van de 16-jarige scholier, die op zijn beurt dezelfde buurman even helpt met het installeren van zijn nieuwe computer. Zal het bij dromen blijven, of zijn er echt kansen?" Het gaat over een wijk waarin er naar elkaar omgekeken wordt en als het nodig is ook voor elkaar gezorgd wordt. Waar je je thuis kan voelen en waar je altijd kan blijven wonen. Volgens mij is dit de toekomst van het wonen, of beter: van samen-leven. Jonge gezinnen kunnen rekenen op steun van andere gezinnen en ouderen kunnen dankzij levensloopbestendige huizen en de hulp van buren op een veilige manier langer zelfstandig in de wijk blijven wonen.

In de raad spreken we vaak over allerlei beleidszaken: de ene keer over een bestemmingsplan, dan over een woonvisie, dan over de bibliotheek, dan over het sociaal beleid, en ga zo maar door. Dit zijn vaak prima plannen, maar mij bekruipt weleens het gevoel dat ik er wat in mis: de inwoners van het dorp. Werkt alles mee om van hun dromen kansen te maken? Het kan wel! Het past bij de veranderende wetgeving in de zorg. Het sluit naadloos aan bij de nieuwe omgevingswet, die kansen ontsluit als je ambitie hebt. Maar … het vraagt om politiek die verder kijkt dan z'n neus lang is.

Eind deze maand bespreken we de kadernota. Het document waarin het college de hoofdpunten van het beleid voor het komende jaar presenteert. Elke politieke partij kan dan een beschouwing geven op de toekomst van Sliedrecht. Ik ben benieuwd of bestuur en de politieke partijen slechts aan het rekenen zijn met de euro's voor 2018, of dat ze verder durven kijken dan hun neus lang is.

Ton Spek